De stad is niet zo ontzettend oud, want hij werd pas in 1819 gesticht door Franse kolonisten.
Door de haven, scheepswerven,
cementfabrieken, olie-raffinaderijen en de omringende suiker-plantages, lijkt Cienfuegos
niet meer dan een moderne industriestad, maar het oude centrum is een bezoek
zeker waard. Mijn eerste kennismaking betreft een belangrijke winkelstraat,
gevolgd door een wandeling in de
hoofdstraat, de Paseo del Prado.
Het is een brede boulevard die midden
door de stad loopt en eindigt langs het water
van een
binnenzee, waaraan de haven ligt en daarna overgaat in een 3 kilometer lange
Malécon. In deze stad worden van oudsher kontakten met toeristen niet zo angstvallig gemeden als in andere steden. Dat blijkt al meteen als ik op een terras een kop koffie bestel. Ik word aangesproken door een van de kelners, een andere dan die mij bedient, die in het Engels begint te klagen over de situatie op Cuba. Hij zegt dat hij niets kan, niet vrij is en geen mogelijkheden heeft om zich te ontwikkelen. In januari gaat hij daarom op uitnodiging van een vriend voor drie maanden naar België, waar hij hoopt te gaan trouwen en een werkvergunning te krijgen, zodat hij daar kan blijven. Op mijn vraag hoe hij de situatie op Cuba ziet veranderen, haalt hij zijn schouders op. Zou hij soms willen dat Bush net als in Irak met een Amerikaanse inval en door het vernietigen van de infrastructuur zijn "democratie" komt vestigen? Als ik iets zeg wat hem niet bevalt, begrijpt hij mijn Engels niet en als ik probeer uit te leggen dat ik in Nederland ook niet zo gecharmeerd ben van de huidige (centrumrechtse) regering, begint hij al gauw oké oké te roepen. Ik stap maar weer eens op.
Ze
worden iedere dag opnieuw bewonderd door de bussen dagtoeristen, die hier een
uurtje worden uitgelaten. Als je ’s-morgens komt, kun je de prachtige gebouwen
soms niet meer zien, omdat de bussen ervoor geparkeerd staan. Je kunt het beste
na de middag het plein bezoeken, want dan is het voor de bewoners van de stad,
is het er wat koeler en kun je een rustig plekje onder één van de bomen zoeken
om het komen en gaan van de mensen, de spelende kinderen en de tegen elkaar
opbiedende jongelui te observeren. Er gebeurt steeds wel wat op het plein, zodat
je daar best een uurtje kunt zitten mijmeren. Soms heb je geluk en zie je de
artiesten arriveren die in het Teatro Tomás Terry optreden
of een concert komen geven.
Als je het theater binnengaat, waan je je in 19e eeuw, toen het werd gebouwd. De
zaal zelf en de aankleding zien er nog net zo uit, als bij de opening in 1895.
Houten stoelen,
balkons en privé loges, de glamour van toen is er allemaal nog. Het plafond is beschilderd met afbeeldingen van de Muzen en de portretten van
Cubaanse dichters. Als toerist hoef je niet eens een voorstelling bij te wonen
om al te kunnen genieten van deze zaal. Ik ben naar twee voorstellingen geweest,
zodat ik twee keer het genoegen had het theater van binnen te zien en iets van
de Cubaanse muziek mee te krijgen. 
Efraín Loyola, een fluitist (dwarsfluit),
die blijkbaar veel voor de Cubaanse muziek heeft betekend. Er is een orkest dat tal van
nummers speelt, met nadruk op dwarsfluitsolo's. De muziek is heerlijk swingend
en opzwepend, zodat er ook nog word gedanst in de paden en tussen de stoelen.
Het
enthousiasme bij de muzikanten en in de zaal is groot op de momenten dat de
oude man op zijn dwarsfluit gaat meespelen en af en toe een duet aangaat met een
andere fluitist. Het is blijkbaar een belangrijke dag met een belangrijke
persoon, want aan het eind van de voorstelling wordt de man uitvoerig
geïnterviewd door een televisieploeg.
Een prachtige, zeer uitgebreide kerststal staat opgesteld vóór in de kathedraal,
die aan de oostzijde van het park staat.
Het hele kerstverhaal is er afgebeeld
en wordt met kleurige lampen verlicht. Steeds zie je mensen in en uit lopen om
de kerststal te bewonderen. Desgevraagd laat ik me vertellen dat de
geloofsbeleving op Cuba niet verboden is, maar dat het niet "revolutionair" is.
Het geloof werd dus niet onderdrukt, maar als goede volgeling van de revolutie
beleefde je de godsdienst niet zo actief. De laatste jaren wordt er weer wat aan gedaan en
kunnen feesten als Kerstmis weer rekenen op een toenemende belangstelling. Je
ziet het in de kerken, waar overal veel aandacht wordt besteed aan het opzetten
van de kerststal en de kerstversieringen in de winkels.
Ik loop nog een beetje rond en kan via een zijstraat bij de sporen komen.
Je kunt het emplacement in feite gewoon oversteken, zodat je niet om het hele
complex heen hoeft te lopen om aan de andere kant te komen. Er valt best wel wat
activiteit te bespeuren. Het is een vrij uitgestrekt terrein met spoorbanen en
oude wagons en andere treinstellen. Een diesel locomotief rijdt wat heen en
weer. Ik maak een paar foto's, altijd wel leuk voor spoorwegliefhebbers.
paard en wagen. Ik neem een fietstaxi naar een van de twee begraafplaatsen
van Cienfuegos, die op de monumentenlijst staan. Het is niet erg groot en er
blijkt veel beschadigd te zijn door één van de laatste orkanen die over Cuba
geraasd hebben. Afdekplaten van graven zijn van hun plaats getild en vernield.
Op andere plaatsen heeft de tand des tijds geknaagd. Maar toch is de
grandeur van het begraven nog wel te aanschouwen en dan uiteraard van diegenen die het geld
hadden om een uitgebreide grafzerk van wit marmer neer te laten zetten.
het is een
paleis met een mengeling van Moorse, gotische en Venetiaanse bouwstijlen. Ik
rijd erheen in een "coco", een scootertaxi op drie wielen. Net als bij de
fietstaxi zit de bestuurder voorin en zelf zit je op de achterbank, beschermd
tegen de zon door een kap, die de vorm van een kokosnoot heeft, vandaar de naam.
Een stukje voorbij het paleis eindigt de landtong in een klein park met een
barretje in het midden.
Niet zoveel aan, maar 's-avonds schijnt daar een
openluchtdiscotheek te zijn. Het paleis boeit me meer. Je kunt er naar binnen en
ik word al meteen verwelkomd door pianomuziek in de hal. Een bejaarde dame, de
in Cuba erg bekende entertainer Carmencita,
speelt deuntjes in haar traditionele jurk, zwaar opgemaakt en naar mij lonkend,
als enige gast op dit moment. Op een cd, waarvan de hoes is gesigneerd en
gelardeerd met lippenstift zoenen, heeft ze een aantal van haar nummers
gezet en deze is te koop voor 10 CP. Net iets voor mij. Door de cd te kopen mag
ik ook een paar foto's van haar maken.
